ΣΤΑ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΑ «ΜΕΤΡΑ»

Πριν είναι πολύ αργά...
ΣΤΑ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΑ <<ΜΕΤΡΑ>> - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ !!!

Ο συνταξιούχος με τη συσσωρευμένη πείρα του αντιλαμβάνεται πλέον ότι το διαίρει και βασίλευε  έφτασε στο απροχώρητο. Οι κακοί συνταξιούχοι και μισθωτοί, οι κακοί του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, οι κακοί με μόνιμη εργασία και ασφάλιση, οι κακοί σε καθεστώς εφεδρείας, οι κακοί άνεργοι και οι κακοί που τολμούν να ζητούν δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, υγεία, παιδεία, δημόσιους οργανισμούς κοινής ωφέλειας και αντιτίθενται στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ψεκάζονται με δακρυγόνα και σακατεύονται από τα γκλομπς της αστυνομίας, εξευτελίζονται, αναγκάζονται να πληρώνουν 

από αυτά που δεν έχουν και να υποκλίνονται μπροστά στους καλούς τραπεζίτες, στους καλούς εφοπλιστές, στους καλούς βιομήχανους, στους καλούς μεγαλοεπιχειρηματίες και εργολάβους, στους καλούς εκπροσώπους των  πολυεθνικών, στους καλούς ντόπιους και ξένους τοκογλύφους – παράσιτα και στους λακέδες τους. Μέσα σε συνθήκες οικονομικής κατοχής φτάσαμε στο σημείο να κατηγορούνται ο έλληνας συνταξιούχος και ο εργαζόμενος ως δήθεν υπεύθυνοι για τα ελλείμματα, την υπερχρέωση την κρίση και όλα τα δυσμενή επακόλουθα αυτών από την καταστημένη οικονομική ολιγαρχία (διαπλεκόμενοι, λαμόγια, ενδιάμεσοι ή μεσολαβητές πάσης φύσεως και άλλα παράσιτα) των μονοπωλιακών επιχειρηματικών και τραπεζικών συμφερόντων.  

Φτάσαμε δε και στο γελοίο διαχωρισμό της Ελλάδος από τους Έλληνες. Δηλαδή προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχει σημασία η πτώχευση των Ελλήνων αρκεί να μη πτωχεύσει η Ελλάδα (δηλαδή τα βουνά και τα λαγκάδια). Φαίνεται καθαρά ότι όλη η προσοχή των κατοχικών κυβερνήσεων έχει επικεντρωθεί στην προστασία των 30.000 πλουσίων Ελλήνων (το 0,26% του πληθυσμού της χώρας μας) που διαθέτουν περιουσία μερικών τρις ευρώ, εξ’ ων πάνω από 600.000.000.000 (εξακόσια δις) ευρώ βρίσκονται στις τράπεζες της Ελβετίας. Γι’ αυτούς είναι κατοχυρωμένα η φοροδιαφυγή, οι διαπλοκές με στημένες απευθείας αναθέσεις έργων, οι υπερτιμολογημένες ή χαριστικές συμβάσεις έργων και προμηθειών του δημοσίου, οι αδικαιολόγητες προμήθειες, οι υπέρογκες αμοιβές για μεσιτικές, συμβουλευτικές και άλλες «υπηρεσίες», τα δομημένα ομόλογα, η ασυδοσία στις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών ευρείας λαϊκής κατανάλωσης κτλ.

Αντίθετα για τους 11.500.000 περίπου ιθαγενείς – δούλους αυτής της χώρας έχει ήδη δρομολογηθεί από τα ξένα αφεντικά και τους ντόπιους αντιπροσώπους τους η οικονομική εξαθλίωση (με συντάξεις και μισθούς κάτω από το όριο της φτώχιας, με την επιβολή καθεστώτος πλήρους ελέγχου και διατίμησης στην αγορά εργασίας και στις κοινωνικές παροχές, με συρρίκνωση των δαπανών για την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια κ.τ.λ.), η ολοκληρωτική διάλυση του κοινωνικού ιστού, η πολιτική ομηρία, η κοινωνική, οικονομική και ψυχολογική τρομοκρατία.   

Κάτω από αυτές τις ολέθριες εξελίξεις εμείς οι Έλληνες Συνταξιούχοι, αλληλέγγυοι με όλους τους άλλους μη προνομιούχους Ευρωπαίους πολίτες, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συσπειρωθούμε, να δυναμώσουμε τους συλλογικούς και κοινωνικούς  μας δεσμούς, να ανασυνταχτούμε και να προετοιμάσουμε την ΑΝΥΠΟΧΩΤΗΤΗ, ΔΥΝΑΜΙΚΗ και ΚΑΘΟΛΙΚΗ μας ΑΝΤΊΣΤΑΣΗ κατά της οικονομικής και πολιτικής κατοχής της τρόικα, των οικονομικά ισχυρών και των λακέδων τους πολιτικών οι οποίοι επιχειρούν να μας γυρίσουν στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα.

Όταν μας οδηγούν στην εξαθλίωση,

ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ: Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ

                                                                                                              τέρμα πια στην αδιαφορία

Γράφει ο συνδ. Γεν. Γραμματέας του ΣΥΠΑΔ: Φώτης Δεληβοριάς

Στην διαδήλωση της 19^ης Οκτωβρίου, η μεγαλύτερη και πιο ειρηνική της τελευταίας δεκαετίας, ο αριθμός των συνταξιούχων στην προσυγκέντρωση  μπροστά στο Κεντρικό της ΕΤΕ ήταν δυσανάλογα μικρός. Πολλοί επικεφαλής παρατάξεων έριξαν την ευθύνη για τη μικρή συμμετοχή στους ίδιους τους συναδέλφους.

Πως είναι δυνατόν έλεγαν να εξαγγέλλονται τόσο σκληρά μέτρα, να μειώνονται συντάξεις, να επιβάλλεται βαριά φορολογία, να απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι, να φουντώνει η ανεργία, να ληστεύονται τα ασφαλιστικά ταμεία και οι συνταξιούχοι να μην αντιδρούν.

Η απάντηση είναι απλή. Οι συνταξιούχοι δεν εμπιστεύονται τους συνδικαλιστές.

Μα πως; θα αναρωτηθεί κάποιος. Οι ίδιοι δεν τους ψήφισαν;

Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος. Μετά την Μεταπολίτευση αναπτύχθηκε ραγδαία ένα ισχυρό διεκδικητικό κίνημα που είχε και σημαντικές επιτυχίες όπως το πενθήμερο, η κατοχύρωση του ωραρίου, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, η ίδρυση συλλόγων στις μικρές ιδιωτικές και ξένες τράπεζες κ.α.

Η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου χρησιμοποίησε το Σ.Κ. για να εδραιώσει την εξουσία της. Τα συνδικάτα κομματικοποιήθηκαν, εμφανίστηκαν οι παρατάξεις, οι εργαζόμενοι χωρίστηκαν σε πράσινους, μπλε, κίτρινους, κόκκινους κλπ  Οι ηγεσίες των συλλόγων δεν εξέφραζαν πια το σύνολο των εργαζομένων, αλλά τα κόμματά τους και την Κυβέρνηση.

Για να αλώσει τα συνδικάτα η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα (μαζικές προσλήψεις ημετέρων, προαγωγές, τοποθετήσεις, εξυπηρετήσεις κτλ) που υπονόμευσαν την εύρυθμη λειτουργία και την οικονομική θέση κρατικών επιχειρήσεων (π.χ. Ολυμπιακή). Το ίδιο έκανε και η ΝΔ όταν ήρθε στην εξουσία.

Αποτέλεσμα  το Σ.Κ. να γίνει εξάρτημα της εκάστοτε Κυβέρνησης και οι ψηφοφόροι αντί να επιδιώκουν μέσω του συνδικάτου την προαγωγή συλλογικών διεκδικήσεων, να αναζητούν την προσωπική εξυπηρέτηση και το βόλεμα. .

Η κατάπτωση της σημερινής κοινωνίας, η έλλειψη αξιών, η αδιαφορία της νεολαίας οφείλεται σε πρακτικές και πολιτικές αυτής της περιόδου.

Δεν είναι τυχαίο ότι η βασική ηγετική ομάδα στο Σύλλογο, την ΟΣΤΟΕ και την ΟΤΟΕ απαρτίζεται από τα ίδια πρόσωπα εδώ και 30 χρόνια.

Δεν είναι τυχαίο ότι το Σ.Κ. χρησιμοποιήθηκε ως εφαλτήριο για την ανάδειξη βουλευτών και υπουργών εις ανταμοιβή των υπηρεσιών που προσέφεραν για την υποταγή του στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική.

Σήμερα η ηγεσία του Σ.Κ. έχει καταντήσει μια ελίτ, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων, κλεισμένη στο γυάλινο πύργο της, ασχολείται με ίντριγκες, παραγοντισμό, δημόσιες σχέσεις, προσωπικές ανελίξεις, ρουσφέτια και κομματισμό.

Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν τους πιστεύουν και δεν τους ακολουθούν.

Έχουν καταλάβει πια ότι για να σωθούν πρέπει να κινητοποιηθούν οι ίδιοι.

Και αυτό θα γίνει με την κατάργηση του παλιού απαξιωμένου συνδικαλιστικού – κομματικού μοντέλου και την αντικατάστασή του από ένα άλλο ανεξάρτητο – ουσιαστικά διεκδικητικό που θα ενώσει και θα εμπνεύσει τους συναδέλφους σε μια καθολική και οργανωμένη αντίσταση στα άδικα μέτρα και στη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο. Σε μια νέα πορεία που θα διασφαλίσει την αξιοπρέπεια που δικαιούμαστε έπειτα από θυσίες και προσφορά μιας ολόκληρης ζωής. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε και συνεχίζει να κινείται η Πρωτοβουλία.